آیا تکنولوژی و هوش مصنوعی می‌تواند آنقدر پیشرفت کند و پیچیده شود که بتواند با تقلید از دنیای واقعی، یک دنیای شبیه سازی شده بسازد؟
آیا ماتریکس و جهان‌های موازی می‌تواند به حقیقت بپیوندد؟ با ما تا انتهای مطلب همراه باشید تا در ارتباط با این فرضیه عجیب و ترسناک اطلاعات بیشتری کسب کنید.
دنیای شبیه سازی شده مفهومی با ریشه‌های قدیمی
رایانه‌های امروزی بسیار پیشرفته و باورنکردنی هستند. تقریبا 50 سال پیش، چیزی به نام پونگ وجود داشت. پونگ یکی از اولین بازی‌های رایانه‌ای بود که با استفاده از بلوک‌های متحرک در هر طرف صفحه نمایش می‌توانستید با آن تنیس بازی کنید.
امروزه ما دنیای مجازی واقع‌گرایانه داریم که مملو از شخصیت‌های ساختگی و مختلف است که توسط رایانه ساخته شده‌اند و به نظر می‌رسد حرکت می‌کنند و از خودشان شخصیت و رفتارهای خاصی بروز می‌دهند. به همین دلیل ممکن است این سوال برای ما پیش بیاید که آیا انسان شبیه سازی شده است یا خیر؟
پیشرفت رایانه‌ها تابع قانون مور است. دلیل این نامگذاری، شخصی به اسم «گوردون مور» یکی از بنیانگذاران شرکت اینتل است. مور در دهه 1960 میلادی با بررسی میزان پیشرفت انسان در صنعت تکنولوژی، پیش‌بینی کرد تعداد ترانزیستورهای روی تراشه هر دو سال، دو برابر خواهد شد.
در اواسط دهه 1970، ده هزار ترانزیستور روی یک تراشه وجود داشت. این رقم تا سال 1986 به بیش از یک میلیون رسید. و در سال 2020 تعداد ترانزیستورهای روی تراشه به 2.6 ترلیون رسید.
قدرت رایانه با تبعیت از قانون مور، هر 20 ماه دو برابر شده است. اگر فناوری ساخت دست انسان با همین سرعت پیشرفت کند 50 یا 100 سال دیگر شاهد چه پدیده‌هایی خواهیم بود؟
آیا پردازنده‌های کامپیوتری در مقیاس کوانتومی ساخته بشر در آینده به قدری قدرتمند خواهند بود که بتواند یک دنیای شبیه سازی شده به عظمت و پیچیدگی دنیای واقعی بسازد؟ آیا دنیای مجازی وجود خواهد داشت که توسط افراد مجازی ساخته شده باشد؟
آیا این دنیا ساخته و پرداخته موجودات فرازمینی است؟
حتی ممکن است این اتفاق قبلا افتاده باشد. آیا ما در یک شبیه سازی زندگی می‌کنیم که برنامه‌نویسانی آن را ساختند که از نظر تکنولوژی و پیشرفت هزاران سال از ما جلوتر هستند؟
رایانه‌هایی با این نوع قدرت پردازشی می‌توانند توانایی‌های دیگری نیز داشته باشند. اگر آن‌ها بتوانند یک جهان را شبیه سازی کنند، به نظر می‌رسد پیشرفت‌های اخیر در تحقیقات هوش مصنوعی نشان می دهد که هیچ مشکلی در شبیه سازی مغز ندارند، حتی یک مغز فوق العاده هوشمند.
اگرچه برخی افراد مانند دکتر لیزا فلدمن بارت با این نظر موافق نیستند. می‌توان گفت چنین هوش مصنوعی فوق بشری برای ما مانند یک خدا خواهد بود و آن‌چه انجام داده است ممکن است خارج از درک یا کنترل ما باشد.
چنین ترس‌هایی از تکینگی تکنولوژیکی حاصل از نظریه دنیای شبیه سازی شده، باعث میشود دنیای وسیع‌تر و واقعی کنونی را نادیده بگیریم. 13.8 میلیارد سال طول کشید تا جهان ساخته شود و تنها قسمت قابل مشاهده آن شامل 1080 اتم است.
شبیه سازی با این سطح پیچیدگی به منابع، دانش و زمان زیادی نیاز دارد. جهان ما منابع محدودی دارد و حتی اگر رایانه و دانش فراوان داشته باشیم، اجرای این چنین شبیه سازی‌ها میلیاردها سال طول می‌کشد.
پس چرا چنین کاری انجام دهیم؟ به احتمال زیاد تا چند صد سال آینده موفق به ساخت گرانش مصنوعی یا تله پورت خواهیم شد و احتمال خیلی بیشتری وجود دارد که پیش از آن از طریق آلودگی محیط زیست نسل خود را از بین ببریم.
شبیه‌سازی شده یا نه مهم نیست. زمین تنها خانه ما است و ما باید روی مشکلات تهدیدکننده زندگی کنونی تمرکز کنیم و نه درباره نظریه شبیه سازی و سناریوهایی که در فیلم‌های علمی تخیلی می‌بینیم. در غیر این صورت، آینده‌ای برای نگرانی وجود نخواهد داشت.
